۱۳۸۸ بهمن ۲۰, سه‌شنبه

آزادی آزاد میشود؟

پنجشنبه ۲۲ بهمن، میدان آزادی شاید شاهد حساس ترین آوردگاه تاریخ خود باشد. میدانی که ۳۰ سال است در چنین روزی زیر چکمه های پر کینه‌ی متجاوزان و خون‌آشامان مست و مغرور لرزیده است تا آنان شادمانیشان برقرار باشد. میدانی که در سی و یکمین سال اسارتش تبدیل به میدانی برای کسب همه آزادیهای یک میهن شده است، میدانی که از آزادی هیچ ندیده جز رژه‌ی اشغالگران و متجاوزان بر پیکرش.

پنجشنبه ۲۲ بهمن، ایران و بویژه تهران شاید شاهد حساس ترین آوردگاه آزادیخواهی ملت ایران باشد. ملتی که آزادی اش به بند کشیده شده، ملتی که ۳۰ سال اسارت کشیده، ملتی که تمام میهنش اردوگاهی برای ساکنان آن شده، ملتی که باید یکپارچه قد برافرازد تا دیوارها و زنجیرها را فرو ریزد و شایسته‌ی در آغوش کشیدن آزادی شود.

پنجشنبه ۲۲ بهمن، آوردگاه یک ملت است در برابر اشغالگرانش. اشغالگرانی پر از کینه نسبت به فرزندان راستین این سرزمین، اشغالگرانی حریص و خونریز که نمیخواهند چشم از این خاک و ثروتش بردارند. اشغالگرانی که با ردای سیاه دین، زندگی و هستی این خاک و سرزمین را به سیاهی و تباهی کشانده‌اند و فرهنگ و تاریخ و مردمانش را به تاراج برده‌اند.

این آوردگاه تنها برای دست یافتن به خیابانها و میدانها نیست، اینها همه معبر است. مقصد، آزادی ست، آزادی ِ جان ِآزادی و آزادی ِ جان ِانسان. گرچه اشغالگران همه چیز را به تاراج و یغما برده و اکنون تا بن دندان مسلح و مجهز پیش روی ملت صف کشیده‌اند اما، جان این ملت هنوز نفس دارد. همه سرمایه و دارایی این ملت همین جان ونفس بجا مانده است. اگر آن را به میدان آورند، اگر قدمها و نفسها بهم بپیوندد و اگر همت باشد، راهزن و اشغالگر رفتنیست. مسئله اینست که خود را چقدر شایسته‌ی آزادی میدانیم و برای آن چه حاضریم بکنیم؟ مسئله اینست که به دیوارهای این زندان خو کرده‌ایم یا که نه، هنوز چشم بسوی دیگر آن داریم؟ مسئله اینست که میخواهیم خود این دیوار را بر کشیم یا بنشینیم به تماشا که دیگران چنین کنند و ما آسوده و بی زخم و زحمت به دیگر سو رویم؟ همه چیز بستگی به خود ما دارد. اینکه خود را چقدر لایق آزادی و میهنی آزاد میدانیم؟ آزادی هم، ارزان و آسان نیست. آزادی شرف دارد و شرافت تماشاگر اندوه و درد دیگران نیست. آزادی بی مهر، بی عاطفه و بی تفاوت نیست. آزادی غم همسایه را میفهمد.

هم میهن! هموطن! هم قطار! هم سلولی! ... آزادی ِ آزادی به بودن تک تک ما، به بودن همه‌ی ما بستگی دارد.


هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر