استراتژیست های رژیم جمهوری اسلامی و سپاه سرکوبگر و تجاوزگر آن همیشه از یک اصل نام میبرند: "ما از هر بحران یک فرصت میسازیم"!
روش کارشان هم به شکل ساده این است که هر وقت مخالفتی با آنها صورت بگیرد و سفره و سلطه و دامان خود را در معرض خطر ببینند، آتشی می‌افروزند و با شعله ور کردن و گسترش آن به جهات مختلف، دیگران را هم در معرض خطر و تهدید قرار میدهند و بدینوسیله هم برای خود فرصت گریز و نجات میخرند و هم ذات آتش افروزی و فتنه انگیزی خود را به رخ مخالفینشان میکشند.
اکنون بعد از چند روز سرمستی از کنترل اتوبوسی و امنیتی اوضاع در روز ۲۲ بهمن، این جماعت در حال طراحی سناریوهایی برای شب چهارشنبه سوری هستند. سناریویی که اینروزها در فضای مجازی به فراوانی از آن یاد میشود و بر اساس تخلیه هیجانی و گاهن خشونت نهفته در چهارشنبه سوریهای سالهای اخیر میباشد، اینست که حکومت توسط عوامل نفوذی خود در میان مردم به این گونه حرکتها دامن بزند و با ایجاد حریق و تخریب هم به مردم آسیب برساند (کاریکه به شدت از آن لذت میبرد) و هم جنبش سبز را در میان مردم بی اعتبار و غیر قابل اعتماد سازد و هم با ایجاد چنین صحنه‌هایی بهانه برای درگیری و سرکوب مردم داشته باشد و در نهایت هم سریالی چند هفته‌ای برای صدا و سیمای سراسر دروغ و فریبش تهیه کند. شاید این محتمل ترین سناریو باشد که مبتنی بر تاکتیک فعال و به قصد در دست گرفتن ابتکار عمل میباشد. سناریوی دیگر که مبتنی بر تاکتیک غیر فعال و واکنشی است اینست که آرایش دفاعی کامل بگیرند و در صورت شکل گیری اعتراضات و تجمعات وارد میدان شده و به سرکوب بپردازند. اما نکتهی مهمتر که در همان اصلی که ابتدای یادداشت ذکر شد، نهفته است اینست که این رژیم بر خلاف تمام انکارهای ظاهریش، به قصد و به عمد در ایجاد آشوب و بلوا و به خطر انداختن دیگران، برای خود سابقه‌ای نزد دیگران میسازد و گردن کشی میکند. در واقع بدین ترتیب جبهه‌ی مقابل را بر اساس همین سابقه، پیش از هر حرکتی به محاسبه‌ی هزینه‌هایی که باید بپذیرد وامیدارد که البته تا اینجای کار اشکالی ندارد و شرط عقل هم اینست اما اشکال آنگاه ایجاد میشود که جبهه‌ی مقابل در مسیر محاسبه دچار انفعال، سردرگمی و عدم تصمیم گیری روشن و قاطع میشود. بطور خلاصه آنها مخالفینشان را به اشکال گوناگون دچار مخاطره میکنند تا در نوبتهای بعدی آنها با در نظر گرفتن همین مخاطرات از هرگونه حرکتی پرهیز کرده و یا اگر حرکتی میکنند آنقدر محافظه کارانه و یا فاقد جسارت لازم باشد که براحتی کنترل، سرکوب و یا خاموش گردد.
اکنون تاکتیک و سناریوی آنها برای شب چهار شنبه سوری کدامست؟ از آنجا که هر نوع حضور فعال یا واکنشی نیروهای نظامی و امنیتی رژیم برای خود آنها هم هزینه‌های گزاف دارد،(محسبه کنید میزان هزینه و پولی که از خزانه‌ی ملت صرف بسیج نیروهای خودفروش در ۲۲ بهمن شد و همچنین تبعات مفتضحانه‌ی حضور سنگین نیروهای نظامی در روز جشنی که قرار است مثلن یک ملت از چنین روزی خوشحال باشند و به شادمانی بپردازند!) نخستین گزینه و سناریوی آنها استفاده از همان سابقه و به انفعال و سردرگمی کشاندن جنبش سبز است. نکته‌ای که جنبش سبز باید بیش از همه بر آن تمرکز داشته باشد این نیست که آنها قصد سو استفاده از خشونت نهفته در چهارشنبه سوریهای سالهای اخیر را دارند یا نه چرا که پاسخ به چنین پرسشی یعنی رفتن به زمین آنها و بازی با قواعد آنها. جنبش میتواند با دادن هشدارهای ضروری در مورد راههای سو استفاده‌ی رژیم از این مراسم، سریع از این مرحله گذر کرده و به فکر طراحی نوینی برای یک چهارشنبه سوری نوین باشد. جنبش میتواند قدرت خود را همچون تمام ۸ ماه گذشته به رخ رژیم بکشد و بازی را در زمین خود ادامه دهد. تامل و ایستادن بیش از حد بر این نقطه که حکومت قصد سو استفاده دارد یا نه و رفتن به دنبال راههای مقابله و نه راههای ابتکاری که رژیم را با یک موج تازه روبرو سازد، ممکن است براحتی سبب از دست رفتن این مناسبت و فرصت شود.
نکتهی مهم اینست که جنبش سبز با تمام اعضای آن که بوسعت یک کشور و جامعه و ملیت است به این تصمیم گیری برسد که میخواهد راه خود را برود یا میخواهد صرفن به راههایی که رژیم پیش پایش میگذارد پاسخ بدهد. رژیم از بعد از عاشورا با نمایش مضحک عاشوراییان زیر پرچم علی خامنه‌ای و دادگاهها و حکمها و محکومیتها تمام سعی خود را کرده تا بازی را به زمین خود ببرد و با همین شیوه هم در ظاهر ۲۲ بهمن را تصاحب و کنترل کرد. آیا میتواند با چهارشنبه سوری هم چنین کند؟ آیا جنبش چنین اجازه‌ای را به این رژیم اشغالگر میدهد؟ اصلن جنبش ــ خودش و فارغ از سناریوی رژیم ــ چگونه فرم و حرکت کلی‌ای را برای چهارشنبه سوری در نظر دارد؟ آرام؟ تهاجمی؟ تدافعی؟ ...
پاسخ به این پرسشها یعنی بدست گرفتن ابتکار عمل توسط جنبش سبز و آزادیخواه ملت ایران.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر