چهارشنبه سوری آرام یا چهارشنبه سوری خاموش؟! / (پیش درآمدی بر چهارشنبه سوری/ ۲)

اجماع و توافق سبزها در فضای اینترنت برای برگزاری "آرام" مراسم چهارشنبه سوری در حال شکل گرفتن و قطعی شدن است. اما هنوز چگونگی این برگزاری "آرام" به روشنی مشخص نیست. اگر این وضعیت نامشخص بزودی تغییر نکند و تصمیم روشنی گرفته نشود و یا تصمیمی که گرفته میشود کار‌آمد و موثر نباشد، این چهارشنبه سوری میتواند بجای یک شب "آرام" و سبز و موثر تبدیل به شبی "خاموش" و مایوس کننده شود که مطلوب و دلخواه رژیم است. در یادداشت و پست پیشین هم اشاره کردم که مهمترین هدف و تاکتیک رژیم و ایادی‌اش به سردرگمی و بلاتکلیفی و انفعال کشاندن جنبش است. یعنی وضعیتی که جنبش با بی تصمیمی، پراکندگی و احتمالن انتخاب راههای اشتباه، خودش به خودش ضربه بزند. چنین ضربه‌هایی میتوانند یک اثر منفی مضاعف هم داشته باشند که آن یاس و نومیدی جنبش از ادامه مسیر و حرکت است. این بدترین ضربه‌ایست که هر جنبشی میتواند دریافت کند، ضربه‌ای از درون.

جنبش سبز میتواند با تحلیل کامیابیها و ناکامیهای خود در طی ۸ ماه گذشته به تجربه‌ی خود تکیه کند و بهترین راه را برگزیند. هر بار حضور جنبش سبز، حماسه‌ای زنده و خیره کننده از اراده و خواست ملی ملتی دربند و ساکنان سرزمینی اشغال شده بوده است. هر حماسه و حضوری باید دارای جنبه‌های دیداری، شنیداری، عاطفی، برانگیزاننده و دارای قابلیتهایی برای تلنگر زدن بر دلهای خواب و عقل‌های بیدار و جانهای شیفته باشد. باید نماد صلح جویی و مقاومت را در کنار هم داشته باشد. جنبش سبز بطور حتم میتواند با مرور و ارزیابی روزهایی که تا به امروز گذرانده، قالب و فرمی مناسب را بیابد که شامل بر این نمادها و نشانه‌های مختلف و تاثیر گذار برای بیان خواسته‌های خود باشد. نیروهای پخته و جوان، آفریننده و سرشار از انرژی جنبش چنانکه بتوانند (که بطور حتم میتوانند) قالب و فرم حضور خود را تعریف و بر آن به همبستگی برسند، نه تنها ابتکار عمل و میدان را در اختیار خواهند داشت، که هر قدرت سرکوبگری هم منکوب آنها خواهد شد.

هوشیاری، تیزبینی و سرعت و دقت در تصمیم گیری باید مانع از آن شود که فرصت این جشن کهن ایرانیان از دست برود و این شبی که شب آتش و روشنیست تبدیل به شبی خاموش و خفته شود. باید برای این شب و حضور خیابانی مردم نمادها و نشانه‌های دیداری، شنیداری، عاطفی و برانگیزاننده برگزید و با دستهای پُر و دلهای قرص پا به این جشن گذاشت. باید به قالبی برای بیان خواستها و فریادی برای درخواست دادگری رسید. باید به جنبه‌ها و موقعیتها و شرایط گوناگون توجه داشت و برای هر کدام طرحی ریخت. باید همانقدر که صلح جو میباید بود، اهل مقاومت هم باشیم.

برای یافتن این زمینه‌ها میشود به کاوشی در ریشه های این جشن و آیین کهن ایرانی هم رفت و از چشمه نوشید. میشود دست بسوی اندیشه‌های نیاکان راستین این سرزمین دراز کرد و از آنها یاری جست. میشود با رفتن به پای این چشمه‌ی جوشان که از ژرفای تاریخ تا کنون جاری مانده، جامی روشن و گوارا برگرفت و جشنی آرام، تاثیرگذار، گویا و کوبنده برگزار کرد. در پست و یادداشت پسین به ریشه‌های این جشن و آیین کهن ایرانی و امکان الهام گیری از آن میپردازم.